Onze oude eend kraakte in zijn voegen, maar alles was aan boord. De tent zo laag mogelijk en zo veel mogelijk in het midden, zodat de auto niet te ver achterover zou hellen en vanwege het zwaartepunt. Dus tussen de stoelen en de achterbank. Wij, achterin, met onze voeten op die tent en op de stapel luchtbedden en slaapzakken. Met onze hoofden bijna tegen het linnen dak. We waren gelukkig nog niet zo groot. Mijn moeder ingepakt tussen de tassen en voorraden voor onderweg. Alleen mijn vader achter het stuur kon zich vrij bewegen. Een imperiaal kon er niet op en een karretje kon de eend niet trekken, dus alles in de auto. Ik verbaas me er nog steeds over. Als je de foto's ziet van de eenmaal opgezette tent, dan ziet het er normaal en volledig uit. Hoewel ik me kan voorstellen dat we tijdens de vakantie tot de ontdekking zouden komen dat we dit of dat vergeten waren. En dat mijn vader dan zou zeggen: "Ja, dat kon er niet meer bij hoor." Maar ik kan me dat niet herinneren.

Nu gaan die dingen anders. Dat zie je als je in de buurt de mensen ziet inpakken.

Reis

Het zicht is bekend hoewel
het de eerste keer is.
De stad is opgebouwd
zoals de haven. De stijlen
vergelijkbaar. Spaans
als ik me niet vergis en
na het vallen van muren
in strijd en oorlogen.
Hoog torent het
boven de stad en het station.
De gordijnen verschillen;
het is bewoond en in goede staat.

De tweede is van ouder soort.
Het bruin komt terug en de
witte tafels draaien niet.
De trap is rondgestuurd en oogst
succes. Het bureau geeft hartjes af.
De drukte valt mee, en dat
voor een vrijdagmiddag.

De ronde is vervangen. Het gat
gedicht. Althans voor 't zicht.
Nu gaan er auto's in en wat
er nodig is voor wat er over is
van park en tuin.

De wachtenden weten dat het
filo is. Het geeft hen niet,
aan de overzijde is het rust.
Behalve een enkeling, die omgekeerd
zijn huis weer ziet.
Het huis met de zes deuren
staat vochtig en bezweet
ziet het water komen en gaan.
Het deert ons maar in halve mate.

Mas Papo