|
|
De stad
Ik zit op het terras en zie de stad ontwaken.
Het is vroeg en de koffie goed
om wakker te zien wat er zich afspeelt.
De stoepen worden geschrobd, de
borden buitengezet. Hier en daar
wordt er gesproken, de nabeschouwing
van de dag ervoor. Ik hoor gelach en
vrolijke gezichten. De nieuwe moed
is klaar. Een nieuwe dag breekt aan.
Fietsers door de straat, nu nog niet verboden,
snellen met hoofd en verbeten blik naar voren,
alsof er aan hen getrokken wordt,
naar werk en inzet, de arbeid roept.
Dan komt het winkelend publiek
zij roezemoezen door de straten
geven elkaar de arm, strijken naast
mij neer en geven aankopen door.
De orgelman start zijn draaiend arm
een blauwe walm stijgt op en het gerinkel
van de centenbak klinkt licht en leeg.
Ik neem dit op en voel me één,
alsof ik deel uitmaak van de bedrijvigheid.
Het doet me leven en telkens weer zien
hoe alles past en draait.
Het doet me ademen en beseffen
dat dit altijd zo zal zijn.
Baarn
Dorp, gelegen aan het bos
' andere zijde polderland.
't Groene graf gebouwd op mos.
Waar eens de heide was,
bloeien nu de bloemen
het grasland reeds lang
bebouwd tot aan de waterkant.
Het gras voor tent en wagen
maakte plaats voor school en handel.
Zag ik op de plek waar de tocht
langs bevroren water liep en terug
een soort van kleine brug:
Mijn eerste sigaret, met filter nog.
Sneeuw en ijs hoog opgestapeld
aan het einde van de straat.
Zomers wegen rollen
door koren en door graan.
Mollen vangen en tot slot
weer laten gaan. De sloten
over tot de Praam en vluchten
voor de boer, met kroost
om arm en been.
De Brink centraal gelegen
de kerk zo open en zo bloot
de mensen heel gedegen
horen van leven en van dood.
Een weekje weg in juni 2016
Een week er tussenuit, een dagjesweek:
het pretpark, de dierentuin, het zwembad,
maar ze zijn nu groot genoeg voor cultureel.
Het zoeken start alsof we niet weten
wat er zoal te koop is. Te bezoeken.
Het ruisen van de pagina’s op mijn pc
doet me denken aan de bomen.
Statig staan zij om het huis, de lange
vijver omzoomt door kleur en pracht.
We vinden het niet ver van hier
en starten onze fietsen. Het oude pand
staat fier te wezen. Bij binnenkomst
kijkt hij naar ons, Jan Cunen. Met ingehouden
blik ziet hij ons aan. Ergens een zweem
van lach, zoals je iemand welkom heet.
Aan de ander zijde van de hal
een stenen plaat, netjes vastgeschroefd
aan vier hoeken. Eenduidig is de tekst:
"In 2013 werd besloten dat dit museum
haar deuren moest sluiten. Dank zij
de acties van bevolking en bedrijven
is dat niet gebeurd.
Welkom in het Jan Cunen museum."
Mas Papo
|
