Afgelopen week is de klok weer verzet. Een uur terug. 's Morgens eerder licht, 's avonds eerder donker. Voor ons mensen is dat altijd even wennen, de rest van de natuur trekt zich hier niets van aan, want is zich niet bewust van ons tijdsgevoel. De rest leeft zoals het hoort. Ik zet de avond van te voren de klok een uur terug en in de morgen er na de wekker. Twee uur extra! Fop mijzelf en trap er steeds weer in. Wintertijd.

Maar het is herfsttijd. We zitten er middenin. De overgang van zomer naar herfst is weer voorbij, de somberte is achter de rug. Als de herfst zich eenmaal in al zijn kleuren toont, gaat het verder.

Het gedicht is gebaseerd op een lied van Ray Davies. Geschreven als opmaak van het leven door een oude man en als reactie op alle Love in de "Summer of love".

Herfstkroniek

Als de dageraad is aangekomen
en zijn licht schijnt op vandaag
zie ik de rups die kruipt
in de door dauw doordrenkte haag.

De bomen zijn leeg gewaaid
door de wind die de bladeren,
geel en rood gekleurd,
in de rondte blaast.

De herfstdraden in de struik
gesponnen in de nacht
zichtbaar door het vocht
dat langzaam binnen sluipt.

De mensen kruipen samen in de stad
schuilend voor het weer.
De regen druilt neer; ze drinken koffie
totdat de bui weer over waait.

En ik, ik ben thuis en overdenk
de herfst is ook in mij.
Mijn regen drupt en de wind
waait door mijn hoofd.
Ik in mijn straat, waar ik zal blijven;
de mensen die ik tegenkom
in dezelfde straat en zeg gedag.

Kan hier niet weg, wil hier niet weg
en als ik mij begeef rond het huis
dat ik bewoon, hoor ik het roepen:
kom terug, kom in mij,
ga naar binnen.
Zie je aan en wacht totdat
de winter is aangekomen.

Mas Papo dichter van Bernheze