Jaren geleden speelde ik bij een muziekgezelschap. Aardige mensen allemaal. Alleen waren mijn ideeën van het leven niet hun idee ën van het leven. We hadden daar verschil van mening over. Dat kan, dat is ook prima. We konden door een deur, maar vrienden zouden we niet worden. Maar tijdens het muziek maken waren we wel vrienden. Muziekvrienden. Het maken van muziek bond ons. We hadden dezelfde passie. En de verschillen van mening werden betrekkelijk. We zouden vrienden kunnen zijn.

Onze muzikale leider had een dochter. Het versje dat ik in haar poëziealbum heb gezet eindigde als volgt:

...
het niet eens zijn snel gestaakt
en laat ieder in zijn eigen waarde.
Waarom niet altijd muziek gemaakt
dan was er zo vrede op aarde.

Zo ook Pinksteren. Pinksteren is de vijftigste dag van Pasen, dus de negenenveertigste dag na Pasen. Tien dagen na Hemelvaartsdag. Het is in de Bijbelse zin het uitstorten van de Heilige Geest. De apostelen spraken nadien met verschillende tongen. Iedereen kon toen het Woord verstaan. Het beginpunt van de christelijke kerk.
Algemeen is dat men elkaar kon verstaan, omdat men sprak vanuit het hart en het gevoel.

Dat doet me denken aan een gedicht dat ik jaren geleden heb gemaakt, met conclusie. Het gaat over de communicatie tussen mensen. Het grootste probleem der menselijkheid. Stond ook in de bundel "Dichter op de huid".

Communicatie

Mas Papo dichter van Bernheze