De rivier is een natuurlijke waterloop staat er geschreven. En in de meest letterlijke zin is dat zo. De rivier die onderweg gevoed wordt door beekjes en stroompjes en zich een weg baant naar de zee. Je kunt trots zijn op je rivier. Mijn neef die aan de Waal woonde vond zijn rivier de mooiste en de grootste, zeker als je die vergeleek met mijn rivier, de Eem, een kleine stroom uitmondend in het IJsselmeer. Maar dan wist ik weer te vertellen dat mijn rivier de langste was van Nederland (18 kilometer!), zijn volledig stroomgebied in Nederland had en niet uitmondt in een andere rivier. Ja, je moest toch iets verzinnen. Maar onze rivieren betekenden allebei: eindeloze middagen langs de kant of op een krib, zonnen op de strandjes, zwemmen, varen.

Maar de rivier heeft ook iets vergankelijks. De stroom stroomt, gaat altijd voorbij, staat nooit stil. Vergelijkbaar met een gedicht in de krant. De krant wordt opengeslagen, het gedicht wordt gelezen en beoordeeld. Maar daarna valt het in de herinnering uiteen en wordt het vergeten met het naar oud papier brengen van de krant.

Rivier

Mas Papo

Het gedicht is geschreven ter gelegenheid van de gedichtendag van Poëzie Podium Oss vorig jaar juni en gaat over de Maas. Het is het titelgedicht uit de bundel De Maas stroomt uit en in een zee van woorden. Een uitgave van het Poëzie Podium Oss en de stichting Maasmeanders. Zie ook Gedichten Open Podium