Mas Papo

Home - Verhalen - De grenspaal

 

 

Home

Gedichten

Verhalen

Radio

Actief - Agenda

Diversen

Gedicht



Grenspaal

Tussen vangrail en fluister-
wal sta je wat verloren.
Maar ik zie je want ken je
al mijn leven lang.
Jij gaf mij aan: we staan
hier aan de grens. De
paal met hier het schild van
ons. En ik zag aan gene kant
het schild van hen
die aan de andere zijde woonden.
Het was anders daar, want het was over de grens.

Tussen de vangrail en de fluisterwal aan de A27 staat de paal die de grens aangeeft tussen de provincies Utrecht en Noord-Holland. Zo'n 300 meter voor de afslag naar Amersfoort en Amsterdam. Niemand die de paal ziet, maar ik ken die paal. Daarom kijk ik er elke keer naar als ik er langs kom. Toen de weg nog bos was, stond die paal er ook al. Midden tussen de bomen op een kleine open plek. Wij wandelden daar regelmatig op een zondagmiddag. Ik aan de hand van mijn vader. En als ik de paal zag wist ik dat achter de paal een andere provincie lag. "Kijk", zei mijn vader toen we de paal voor de eerste keer zagen, "dit is het wapen van de provincie Utrecht", terwijl hij naar onze kant van de paal wees. Natuurlijk wist ik dat dat het wapen van Utrecht was. Voor mijn verjaardag had ik de Elsevier Atlas van de Benelux gekregen en daar stonden alle wapens in. Ik liet mijn vaders hand los en rende naar de achterkant van de paal en inderdaad, daar stond het wapen van Noord-Holland. Als een trotse pauw rende ik weer terug en pakte de hand van mijn vader. Samen stapten we de grens over van Utrecht naar Noord-Holland.
En dat deden we in het vervolg elke zondagmiddag.

Gepubliceerd in de Baarnsche Courant van woensdag 15 augustus 2012.

© 2020 Mas Papo